Η ζωή είναι κωμωδία

Η ζωή είναι κωμωδία
και όπως πολύ σωστά είπε ο Δάντης
(όχι ο Χρηστάκης ο δικός μας, τσου τσου)
"θεία κωμωδία".

Γιατί μόνο ο σοφός θεούλης
θα μπορούσε να προνοήσει
οπλίζοντάς μας με χιούμορ
για να αντέξουμε την παρωδία
που λέγεται ζωή.

Η ζωή λοιπόν είναι μια κωμωδία
που θα 'λεγα πως συχνά αγγίζει
τα όρια της γελοιότητας.

Ιδίως όταν μέσα από την αχαριστία μας
(φτου μας)
εθελοτυφλούμε και δε βλέπουμε αυτό που λένε
"the bright side of life".

You know το τιτίβισμα των πουλιών,
μια ζεστή αγκαλιά,
το πορτοκαλί του ουρανού,
το γεροδεμένο ναύτη που μόλις πέρασε μπροστά μου
-ok για το τελευταίο I was only joking- κ.ο.κ.

Σίγουρα είναι για γέλια
-αν όχι για κλάματα-
η ρουτίνα της καθημερινής βόλεψής μας.

Το να φοράς δηλαδή αυτό το πλατύ χαμόγελο της ευτυχίας,
της πληρότητας και της επιτυχίας (ουγκ!)
και να συναθροίζεσαι με πολλά άλλα παρόμοια προσωπεία
(-χιχι τι λες χρυσό μου;-ιιι! σοβαρά; αντε βρε!)

Συχνά ξεχνάς ποιο είναι το πρόσωπο και ποιο το προσωπείο
(σκριτς σκρατς-ξύσιμο κεφαλιού-)
τόσο πολύ έχεις ταυτιστεί μες στην αγωνία σου
μην τυχόν και γίνει η "αποκάλυψη"
λες κι αυτόματα θα βρεθείς σε ένα παράθυρο μεσημεριανής ζώνης
κι όλος ο κόσμος θα σχολιάζει εσένα (οοο!).

Κι όμως μόνο όταν αρχίσουμε να γελάμε πρώτοι για την κατάντια μας,
όταν αρχίσουμε να αυτοσαρκαζόμαστε,
όταν πετάξουμε τα δεκανίκια
(άι σιχτίρ)και στην κυριολεξία ξεπατωθούμε στα γέλια
ίσως μόνο τότε να γνωρίσουμε οι ίδιοι τους εαυτούς μας
(χαίρω πολύ Ηλίας).

Γιατί είμαστε μικροί
(και τριανταφυλλένιοι)
και χρειάζεται τόλμη,
ατσάλινα νεύρα
και πολλή μα πολλή δόση χιούμορ
για να αντικρύσουμε κατάματα το άτομο που μας κοιτά ακριβώς απέναντι
και μέσα από τον καθρέφτη.
(Who me?)

Ίσως μόνο τότε αξίζει να τραγουδήσουμε
(πάμε παιδιά μαζί)
"I love myself I want you to love me" τραλαλί τραλαλό!!!!



Με τρέλα

Μ.Παύλου